سبدی می‌بافم از کلمات
پنجشنبه, ۶ آبان ۱۴۰۰، ۰۵:۵۳ ب.ظ
وقتی در حال نوشتن هستیم در واقع سبدی از کلمات می‌بافیم. در ابتدا سبدهای ما کوچک هستند و ما سعی نمی‌کنیم چیز زیادی در داخل سبد بگذاریم. رفته رفته سبدها قوی‌تر و بزرگتر و منسجم‌تر می‌شوند و چیزهای بیشتر و بزرگتری را در سبد می‌گذاریم. و ممکن است سبدمان تحمل و ظرفیت آنها را نداشته باشد و پاره شود بشکند. باید انقدر به بافتن این سبدها ادامه دهیم که بتوانیم یک تناسب و سازگاری میان سبد و چیزهایی که در آن قرار می‌دهیم برسیم.
سهراب در صدای پای آب در مورد نقاشی می‌گوید:
اهل کاشانم.
پیشه ام نقاشی است:
گاه گاهی قفسی می سازم با رنگ ، می فروشم به شما
تا به آواز شقایق که در آن زندانی است
دل تنهایی تان تازه شود.
